به بهانه ایام فاطمیه با شعری از احمد عزیزی آغاز میکنم

عترت یاس

بنگر لب غنچه ها چه تنگ است              گلهای محمدی قشنگ است

معجون گلاب وعطر سیب اند                     گلهای محمدی عجیب اند

سرخست گل شکفته از درد                      شرکست گل محمدی زرد

بنگر به گل محمدی بر                                   عمامه سبز برگ برسر

ازعشق گل محمدی داغ                            بلبل شده جبرئیل در باغ

داده ست عنان ناله ازدست                        از عطر گل محمدی مست

ای کاش شکوفه سرمدی بود                          آفاق ، گل محمدی بود

ما منتظر اویس بودیم                                    برکوه ابو قبیس بودیم

گلهای حرا به سینه ما                                       دامان خدا مدینه ما

درباغ بهار خوابها بود                                     دردشت غدیر آبها بود

از شبنم آسمان ،زمین ،تر                                  صحرا به ترنم ابوذر

ازچشم کمیل آب زمزم                               خرمای خدا زنخل میثم

ماخیبر روح کنده بودیم                            وزخندق تن رونده بودیم

حیدرزده بود غیرت ما                             مرحب شده بود حیرت ما

اکنون در باغ یاس بسته است              پهلوی چکاوکان شکسته است

افسوس بهار احمدی نیست                       درباغ ،گل محمدی نیست

روزی گل این چمن صفابود                          دردشت بهار مصطفابود

اکنون شب قدر بیقراری ست               در آینه زینب است وزاری ست

خورشید به خواب ماه رفته ست              حیدر به سراغ چاه رفته است

این ناله مصطفای ثانی ست                      این گریه یاس آسمانی ست

ناگاه زمین پر از عدم شد                       بانوی جهان به خاک خم شد

ای لاله تب تنت کجا رفت                          ای آینه شیونت کجارفت

ای لاله خون بنال بامن                                   آواز کن ای بلال بامن

درناله بجوش ای مدینه                                 بامن بخروش ای مدینه

امروز بلال دراذان است                            برکعبه زاشک ناودان است

بردار دوباره از حراسر                                 اسلام فدک شد ای پیمبر

باز آی که ماه بدر نوگشت                         طبل هبل است باز دردشت

عترت پرکاه اشتعال است                       قرآن توناطق است ولال است

بی توچه کند علی از این غم                          یک کوفه وصدهزارملجم

ای قوم ،زمین گرمتان باد                            از عترت یاس شرمتان باد

شهریست پراز فریب غولان                     یک مشت کرند این جهولان

فریادکن ای بلال خون را                           این حیله نهروان فسون را

فرداست که شام رابگیرند                                باحیله زمام را بگیرند

ای بیشه اشتعال وقتست                            فریاد کن ای بلال وقتست

این حیله به پشت بستگان را                        از شیر خدا شکستگان را

یک مشت غدیر را شنوده                                درکینه جاهلی غنوده

یک مشت زنورحق فسرده                            وزکام رسول لعن خورده

این طعم بتان چشیدگان را                           این واعتصموا بریدگانرا

فرداست حسن که زهر نوشد                 فرداست حسین خون بجوشد

وان واقعه را به عین بینیم                             برنیزه سر حسین بینیم

ای یاس سپید مظهر تو                                      آیینه روان اطهر تو

ای در برماه توزمین کم                                  ای مهر تو آبهای عالم

ای یاس ستم به خاک برده                           ای مریم تازیانه خورده

ای شبنم باغ ایزدی تو                               ای عطر گل محمدی تو

ای آمنه وامینه ما                            بی تو فدکست سینه ما